Wielcy budowniczowie świątyni -templariusze i masoni

Tradycja masonerii sięga nie tylko czasów powstania Wielkiej Loży w Londynie 24.06.1717, ale czasów średniowiecza(Zakonu templariuszy) a nawet czasów budowy Świątyni Salomona przez legendarnego Hirama.Templariusze byli chrześcijańskim zakonem założonym przez rycerza Hugo de Payens około roku 1118 roku.

TEMPLARIUSZE
naczej nazywano ich Zakonem Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona. Historia zakonu templariuszy jest ściśle związana z dziejami wypraw krzyżowych oraz łacińskich państw w Syrii i Palestynie. Wkrótce po zwycięstwie I krucjaty (1099) i utworzeniu Królestwa Jerozolimskiego oraz jego lenn, do Ziemi Świętej zaczęły napływać z Europy Zachodniej duże grupy pielgrzymów i ludzi żądnych wrażeń. Szybko okazało się jednak, że nieliczni krzyżowcy nie są w stanie uchronić rosnącej liczby pielgrzymów przed atakami muzułmanów z okolicznych egipskich i tureckich emiratów. Łacińską odpowiedzią na to zagrożenie było powołanie zakonów rycerskich. W 1119 roku mało znany rycerz Hugon z Payens w Szampanii wraz ze swym przyjacielem Gotfrydem z Sain-Omer utworzyli bractwo rycerskie, początkowo tylko ośmioosobowe, które chciało zapewnić ochronę pielgrzymom wędrującym między Jerozolimą a Jaffą. Dla tej pobożnej działalności otrzymał pozwolenie i opiekę zarówno Baldwina II, jak i jerozolimskiego patriarchy. Do niepozornej grupy rycerzy przyłączyli się wkrótce inni i sława ich szybko dotarła do Europy. W ten sposób ze skromnych początków narodziła się organizacja, która 10 lat później (1128) otrzymała regułę na synodzie w Troyes pod patronatem samego świętego Bernarda z Clairvaux. W nowym bractwie dotychczasowe zwykłe reguły zakonne były tak ułożone, aby czyniły zadość potrzebie świętej walki przeciw „niewiernym”. W regułach tych pozostał nakaz osobistego ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, jednak zamiast kontemplacji i pracy fizycznej został wprowadzony nakaz walki w służbie Boga i Kościoła. Król jerozolimski Baldwin II pozwolił by nowy zakon miał swoją siedzibę w skrzydle pałacu przy jerozolimskiej świątyni Salomona. Stąd też przyjął on nazwę: Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona – Templariuszy. Owo zawarte w nazwie ubóstwo symbolizował herb zakonu: dwóch rycerzy tak biednych, że muszą jechać na jednym koniu. Ubiorem templariuszy stały się białe płaszcze z ciemnoczerwonymi krzyżami. Templariusze, zasilani licznymi nadaniami możnych feudałów Lewantu, którzy widzieli w nich świetnego sojusznika w walce z muzułmanami, szybko rośli w siłę. Posiadając regularną, dobrze wyszkoloną armię (w przeciwieństwie do pospolitego ruszenia świeckiego rycerstwa feudalnego), szybko stali się czołową potęgą militarną Bliskiego Wschodu, rywalizując skrycie z innym zakonem rycerskim – Joannitami. O ile templariusze rekrutowali się głównie spośród rycerstwa i feudałów pochodzenia francuskiego, to wśród joannitów dominowali Włosi. Chociaż sercem zakonu pozostawała Ziemia Święta, otrzymał także liczne nadania w innych krajach. Pierwszy okres świetności zakonu trwał do lat 80 XII wieku. Kres położyła mu dopiero przegrana wojna krzyżowców z muzułmańskim władcą Egiptu, Saladynem. Tragiczna bitwa pod Hittinem (1187) oznaczała nie tylko śmierć z bronią w ręku wybitnych templariuszy, ale również upadek Królestwa Jerozolimskiego i poważny kryzys w zakonie. Chociaż na przełomie XII i XIII wieku udało się krzyżowcom – przy walnej pomocy templariuszy -odzyskać część straconych ziem i nawet odtworzyć Królestwo Jerozolimskie, to szybko znów stało się jasne, że ostateczna utrata Ziemi Świętej jest tylko kwestią czasu. Choć templariusze nadal uczestniczyli w zaciętych zmaganiach z siłami islamu w Syrii i Palestynie (m.in. do 1244 roku templariusze władali posiadłościami wokół świątyni Salomona w Jerozolimie), to jednak władze zakonu zadbały o rozbudowę posiadłości i organizacji zakonnej poza Lewantem. Upadek Akki w 1291 roku oznaczał koniec obecności krzyżowców (a więc także templariuszy) w Ziemi Świętej. Templariusze wycofali się na Cypr, ale od tej pory większość swej uwagi zaczęli skupiać na działalności w Europie Zachodniej. W tym czasie zakon był u szczytu swej potęgi finansowej. Choć poszczególnych templariuszy nadal obowiązywały śluby ubóstwa, to jednak jako całość zakon dysponował znacznymi środkami finansowymi, pochodzącymi z posiadanych wsi i łupów wojennych, a także z działalności czysto handlowej. Koniec zakonu nadszedł szybko i niespodziewanie. W październiku 1307 roku król Francji Filip IV Piękny rozkazał aresztować wszystkich przebywających na terytorium jego państwa templariuszy i skonfiskować ich własność, oskarżając zakon o bluźnierstwo, herezję i bezprawne działanie. Prawdziwym powodem działania Filipa była chęć podreperowania nadszarpniętego przez liczne wydatki budżetu i zdobycia środków na nowe kampanie wojenne. Sąd nad templariuszami trwał 7 lat. Dzięki zręcznej polityce francuskiego króla, który przybrał pozę obrońcy wiary przed heretykami i bluźniercami, papiestwo nie było w stanie obronić zakonu, tym bardziej, że w wyniku tortur wielu braci i rycerzy zakonnych więzionych przez Filipa przyznało się do zarzuconych im (nieraz absurdalnych) zbrodni. W końcu sąd papieski musiał zatwierdzić wyroki sądów królestwa Francji skazując templariuszy – zakon został skasowany, a dwaj jego przywódcy, Jacques de Molay i Gotfryd de Charney zginęli na stosie w Paryżu w marcu 1314 roku.

http://kkr.nsc.pl/artykuly/krucjaty.html

O masonerii można by pisać i pisać i nigdy nie wyczerpie się tego tematu.
Bogactwa templariuszy zostały skonfiskowane przez Filipa Pięknego , a częściowo przekazane zakonowi Joanitów ( kawalerów maltańskich) ,istnieje tez hipoteza, że zakon templariuszy przetrwał w ukryciu a jego tradycje kontynuowali masoni( wolnomularze) również budowniczowie świątyni
Wolnomularstwo
Insygnia masońskie: Cyrkiel i Węgielnica

Wolnomularstwo, inaczej masoneria lub sztuka królewska – międzynarodowy ruch, mający na celu duchowe doskonalenie jednostki i braterstwo ludzi różnych religii, narodowości i poglądów. Ruch ten charakteryzuje się istnieniem trójkątów masońskich, lóż wolnomularskich, obediencji oraz rozbudowanej symboliki i rytuałów. Masoneria to także zespół bractw o charakterze elitarnym i dyskretnym. Inną cechą wolnomularstwa są legendy i teorie spiskowe na jej temat. Nauka badająca historię wolnomularską i idee wolnomularskie nazywa się masonologią.

Wolnomularstwo nie jest jedną organizacją, lecz swoistym nurtem wyznającym pewne przekonania metafizyczne oraz dążącym do zmiany człowieka oraz społeczeństwa według zasad uznawanych przez masonów za ważne. Wolnomularstwo jest wewnętrznie bardzo zróżnicowane: tworzą je zarówno organizacje umiarkowanie liberalne, mistyczno-ezoteryczne, jak i konserwatywno-tradycjonalistyczne. Nie można wskazać uznawanego przez wszystkich wolnomularzy kierowniczego centrum, choć istnieją wspólne fora, federacje, które jednak na ogół skupiają organizacje najbardziej do siebie zbliżone. Wspólnym ideowym łącznikiem wszystkich organizacji masońskich jest przekonanie o konieczności pracy nad wewnętrznym rozwojem człowieka i społeczeństw – według zasad bliskich temu ruchowi – oraz imperatyw braterstwa – łączenia ponad podziałami (zwłaszcza religijnymi i politycznymi).
Nazwa

Współczesna nazwa wolnomularstwa powinna brzmieć „wolne murarstwo” lub „wolnomurarstwo”, analogicznie do form występujących w językach zachodnich, gdzie maçon, mason, maurer znaczą tyle co murarz. Słowo „murarz” i „mularz” były synonimami, to drugie słowo wyszło z użycia. Ponieważ jednak wolnomularstwo w Polsce nie istniało przez wiele lat, to nie zmieniono tej formy na bardziej współczesną. Określenie „Masoneria” wywodzi się z języka angielskiego free masons[1]. Po raz pierwszy termin free masons użyty został w angielskim tekście z 1376 roku i oznaczał murarzy zorganizowanych w Londynie w bractwo. Etymologia słowa jest niejasna i pojawiają się różne opinie wyjaśniające jego pochodzenie. Według jednej z nich nazwa wywodzi się z francuskiego terminu francs mestiers („wolne zawody”), określenie oznaczało rzemieślników będących ludźmi wolnymi i cieszącymi się specjalnymi względami. Według innej hipotezy, termin pochodzi od angielskich kamieniarzy obrabiających freestone (kamień dający się obrabiać dłutem)[1]. Człon „wolny” oznacza osobę niepodległą żadnemu panu, mogącą tym samym odbywać długie podróże, które poszerzają horyzonty. Określenie „sztuka królewska” dotyczy zaś w równym stopniu architektury jak i alchemii.
Historia
XVIII wiek

Pierwsze samodzielne loże powstały pod koniec XVII wieku w Szkocji i Anglii. Pierwsza Wielka Loża powstała w Wielkiej Brytanii w londyńskiej gospodzie „Pod Jabłonią”[2] przez unifikację czterech lóż 24 czerwca 1717. W tym roku z inicjatywy Desaguliersa i Andersona (obaj byli pastorami) powstała Wielka Loża Londynu[3] Od tego czasu 24 czerwca jest największym świętem wolnomularskim. Wkrótce potem James Anderson ułożył pierwszą konstytucję wolnomularską; ukazała się ona drukiem 17 stycznia 1723 roku. Masoneria skupiała wówczas przedstawicieli bogatego mieszczaństwa i arystokracji, głoszących moralne doskonalenie człowieka oraz braterstwo ludzi bez względu na pochodzenie, stan społeczny, religię i narodowość. Pierwsi wolnomularze byli urzędnikami i duchownymi, potem byli to królowie i filozofowie, w tym na przykład Monteskiusz, twórca klasycznego trójpodziału władzy. Spośród pierwszych członków lóż można wymienić Eliasa Ashmole’a i Christophera Wrena, budowniczego katedry św. Pawła w Londynie. Wolnomularstwo było prześladowane przez Inkwizycję w Portugalii, gdzie dotarło wraz z marynarzami angielskimi.

Wtedy istniały zantagonizowane ze sobą loże sprzyjające oranżystom i sprzyjające Stuartom.

Organizacje wolnomularskie rozwijały się bardzo dynamicznie. Aby zainicjować nową lożę wymagane było od założycieli, aby wśród członków loży było przynajmniej siedmiu masonów zainicjowanych już wcześniej w jakiejś „loży doskonałej i sprawiedliwej”[1]. W ciągu kilku lat od powstania w 1717 roku Wielkiej Loży Londynu idee masońskie szybko zdobywały nowych sympatyków. We Francji pierwsza loża Amitié et fraternité („Przyjaźń i braterstwo”) powstała już w 1721 roku. W 1728 roku pod patronatem Wielkiej Loży Londynu powstała loża w Madrycie, a rok później w Gibraltarze. W 1729 roku powstała loża w Warszawie[4], New Jersey, Florencji oraz azjatyckiej Bengalii. W 1733 roku powstała loża w Bostonie oraz Wielka Loża Stanu Massachusetts. Rok później, wówczas 28-letni Benjamin Franklin zostaje wielkim mistrzem loży w Pensylwanii. W latach trzydziestych loże powstawały w wielu włoskich miastach portowych jak Neapol, Livorno, Wenecja, Genua. Od 1735 roku istniała loża w Rzymie a od 1736 roku w Genewie. Pod koniec lat trzydziestych istniały loże w krajach Lewantu, w Konstantynopolu, Smyrnie, Aleppo. W roku 1751 pod przywództwem Laurence’a Dermotta powstała kolejna Wielka Loża, nieuznająca konstytucji Andersona. Dermott opracował odrębną konstytucję. W 1773 utworzona została loża Wielki Wschód Francji skupiając w tym czasie wszystkie loże francuskie, dotąd rozproszone[3]. W 1776 roku sieć organizacyjna wolnomularstwa we Francji obejmowała 193 loże, w tym 34 w Paryżu (z czego 23 wśród wojska), dwa lata później już 218[1]. W 1789 we Francji i jej koloniach funkcjonowało nie mniej niż 700 lóż wolnomularskich[3]. W Stworzonej przez rewolucję francuską konstytuancie zasiadło przeszło 300 masonów, natomiast Jean Ousset naliczył ich 477[3].

W XVIII wieku znanymi wolnomularzami byli także Hrabia de Saint-Germain, Giacomo Casanova i Hrabia Cagliostro.

Idee wolnomularskie wywarły silny wpływ na Konstytucję Stanów Zjednoczonych[5], francuską Deklarację Praw Człowieka i Obywatela i polską Konstytucję 3 maja[6][7], ponieważ ich sygnatariuszami i osobami ustalającymi tekst było wielu masonów: ojcowie założyciele Stanów Zjednoczonych (między innymi Benjamin Franklin, George Washington), Georges Danton, Stanisław Kostka Potocki i król Stanisław August Poniatowski. Masonami byli także wszyscy marszałkowie Napoleona I, wśród nich książę Józef Poniatowski. Byli nimi także m.in. prymasi Polski Gabriel Podoski i Michał Jerzy Poniatowski oraz twórca konfederacji targowickiej Stanisław Szczęsny Potocki.

Król-mason Fryderyk II Wielki wprowadził w swoim państwie, jako drugi po królu Danii, powszechne nauczanie elementarne, co w późniejszym okresie przyczyniło się do gwałtownego rozwoju cywilizacyjnego Prus. Również polscy masoni przyczynili się do rozwoju edukacji na ziemiach polskich. W roku 1816 wielki mistrz Wielkiego Wschodu Polskiego Stanisław Kostka Potocki wystarał się o pozwolenie na założenie państwowego Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego.
więcej

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wolnomularstwo

Wydaje się jednak, że problem templariuszy i masonów jest dużo głębszy.W pewien sposób wiąże się ze słynnym skarbem Świątyni Salomona, Arką Przymierza czy nawet państwem starożytnego Egiptu.
Trzeba pamiętać że symbolem zakonu był krzyż maltański- jeden z najsilniejszych symboli.Templariusze znali tajemnice budowy kościołów.W Średniowieczu obowiązkowo główne wejście było usytuowane na wschód skąd miał przyjść Jezus Chrystus w czasie paruzji http://pl.wikipedia.org/wiki/Orientowanie_%28architektura%29. Kierunek wschodni był tez wyróżniony w masonerii.
Wschód (Orient) – święty kierunek masonerii – nawiązanie do miejsca występowania Erec Izrael. W masonerii wszystkie wydarzenia dzieją się na Wschodzie czegoś: stąd – Wschód Polski, Wschód Warszawy, Wschód Krakowa.Wielkim symbolem masonów jest też szachownica- 64 pola białe i czarne.Pola białe i czarne symbolizują równowagę sił światła i ciemności tak jak codzienna walka dnia i nocy.Na szachownicy toczona jest królewska gra- szachy.
a
Kiedyś przyrównywałem życie każdego człowieka do gry w szachy.Na początku jest bardzo wiele możliwości ( choć może być szach-mat w 3 ruchach). Przy końcu życia pozostaje na szachownicy bardzo niewiele ruchów.