Drzewa leczą

Drzewa są koło nas przez całe nasze życie. Od dawien dawna ludzie starali się je poznać, zgłębić drzemiące w nich siły, dowiedzieć się, jaki wpływ na nas mają. Czczono świętą moc, która przez nie się objawia. Wierzono, że każde drzewo ma swoje przeznaczenie, energię, moc sprawczą i leczniczą. Mówi o tym sylwoterapia.

Kto z nas nie czuje energii jaka płynie od drzew? Otóż drzewoterapia to pobudzanie własnego organizmu do samoleczenia poprzez przebywanie w obecności drzew. Już sam kontakt ze swobodnie rosnącymi i nie okaleczonymi ludzką ręką drzewami poprawia samopoczucie. Powoduje, że nasz organizm lepiej i szybciej wypoczywa, a nasz umysł nabiera większego polotu, podnosi wibrację! Sztuka takiego leczenia, to sztuka rozmowy z energią drzewa, wzajemnego przenikania. Jest to wspaniała forma medytacji, wyciszenia, ale i również aktywnego odpoczynku. Ćwiczenia w określonych skupiskach drzew również przyniosą konkretne efekty. Jest to również, trochę mimochodem, wspaniały sposób na uziemienie się. Każde drzewo ma swoją własną energię, poprawia działanie konkretnych czakr czy zaklęć, każde drzewo ma swoją moc! Na wstępie pragnę Wam opisać dwa podstawowe drzewa, symbolizujące energię żeńską i męską w energii drzew.

Lipa (energia żeńska) otaczana była najgłębszą czcią w kulturze Słowian (ale nie tylko!). Jest wraz z dębem drzewem poświęconym Światowidowi. Sam miesiąc lipiec zawdzięcza nazwę kwitnieniu lip. Obrzędy pod nią odprawiane mogły mieć jakiś związek z obrzędami zapewniającymi dobytkowi płodność. Potwierdzać to przypuszczenie może fakt, iż według tradycji lipa otoczona była szczególną łaską Matki Boskiej, a także służyła Jej za mieszkanie. Istnieje wierzenie, w myśl którego lipa chroni przed piorunami. Tłumaczy to dlaczego tak wiele spotykanych kapliczek, wiejskich kościołów i świętych źródełek znajduje się pod lipami. Lipa sprowadza szczęście i odstrasza nieprzyjazne energie. W czasie Zielonych Świąt mai się lipą pola i domy by odstraszać złe duchy. Jeśli w noc św. Jana zerwie się liść lipy i wypowie życzenie, spełni się ono w ciągu roku. Ma również olbrzymi wachlarz działań uzdrawiających. Leczyło się nią: krzypotę (kaszel), przeziębienia, grypę, zakatarzenie, gorączki, poty, duszności, ból gardła, chrypkę, choroby pęcherza i nerek, stres, blednicę i dymnicę, wysypki, febrę, zapalenia, wrzody, bolączki, opuchliznę, zgagę i parchy, poparzenia, krosty i wiele innych. Według wierzeń pruskich w lipach, zwłaszcza o wyjątkowych kształtach, mają swą siedzibę dusze zmarłych kobiet.

Dąb (energia męska) w wierzeniach wielu ludów stworzony został jako pierwsze drzewo na świecie. Był przeogromny. Rozłożystą koroną wspierał całe niebo, w jego koronie gnieździli się bogowie. Potężne korzenie były zapuszczone w ziemię tak głęboko, iż stanowiły filary piekieł. Pień tego dębu był niezniszczalny. Unicestwić go mógł tylko ogień boży, czyli piorun. Od najdawniejszych czasów dąb był drzewem świętym. Źródło tej świętości i przyczynę kultu jakim otaczano dęby, upatruje się nie tylko w imponujących rozmiarach czy siłach żywotnych tego drzewa, lecz także w jego mocy przyciągania piorunów i dawania ognia. Dawno temu zauważono, iż pioruny najczęściej biją w dęby i utożsamił sobie boga grzmotów z tym właśnie drzewem. Dąb, jako król lasu czy król drzew, wystąpił w wierzeniach o wiele stuleci później, gdy ludy ukształtowały się już w narody. Starożytni uważali dąb i za drzewo święte, i za króla roślin. W Grecji dąb był drzewem Zeusa, pana światłości i nieba. Spełniał rolę boskiego wieszcza. Z szumu ich liści starzy kapłani (a później i kapłanki) odczytywali wyroki boskie.

Ale jedno jest wzruszające i pokazuje serce dębu. Otóż kiedy Orfeusz po stracie ukochanej żony Eurydyki, przez siedem miesięcy płakał u stóp skały na brzegu rzeki, drzewami, które rozczuliły się nad nim do tego stopnia, że aż zmiękły – były właśnie dęby. W starożytnym Rzymie dąb poświęcony był Jowiszowi – bogu nieba i piorunów. Zarówno sam Jowisz, jak i jego małżonka Junona, nosili wieńce z liści tego drzewa. Poświęcano go biblijnemu Jahwe, słonecznemu bohaterowi Heraklesowi, fenickiemu bogu podziemi Melkartowi oraz słowiańskiemu Perkunowi i innym.

Dąb był drzewem płodności mającym wpływ na rozrodczość zwierząt. Pasterze owiec zganiali pod dęby swoje stada, aby w świętym cieniu nabierały żywotnych sił. Tam je też dojono, wierząc w szczególną zdrowotność mleka, którego pierwsze krople ofiarowano właśnie dębom. Wobec istnienia takiego kultu dla świętego dębu, aż dziw bierze, że właśnie pod tym drzewem albo wręcz w wypalonych piorunem jego dziuplach porzucano dzieci. Jeszcze dziś we Włoszech ludzi o nieznanych rodzicach nazywa się urodzonymi z dębu. W świętych gajach Słowian dąb, po starosłowiańsku dąbr (stąd dąbrowa), był drzewem najdostojniejszym. Utożsamiał boga błyskawic, ognia i nieba. Posągi Światowida, boga bogów, wykonywano z drewna dębowego. Bardzo bogata jest symbolika dębu w wierzeniach ludowych. Przykładowo, oparcie się o pień dębu wiosną miało dawać zdrowie, a noszenie w kieszeni żołędzi zabezpieczało przed starzeniem się i pijaństwem. Według wierzeń pruskich w dębach, zwłaszcza o wyjątkowych kształtach, mają swą siedzibę dusze zmarłych mężczyzn.

Na zakończenie ciekawostka dla miłośników rzeczy dziwnych, które mijają się z naszą oficjalną wiedzą o świecie. Jest to horoskop postawiony przez druidów w starożytnej Galii. Druidzi, jak ogólnie wiadomo poznali drzewa, ich zalety i wady, ich magiczne moce. Z połączenia tych wiadomości wyszedł oryginalny i ciekawy horoskop wzbogacony o obserwacje położenia Słońca wobec Ziemi. Znakami są drzewa. Znacie ten horoskop?

Sylwia Wojdecka

Źródła:

Ziółkowska M. 1983.Gawędy o drzewach. LSW, Warszawa.

M.Kujawska,Ł.Łuczaj, J.Sosnowska,P.Klepacki, 2016. Rośliny w wierzeniach i zwyczajach ludowych- Słowinik Adama Fischnera. Wrocław.

Horoskop Druidów: http://druidowie.republika.pl/index1280_republiki.html

ilustracja: by Danmir12 http://www.freepik.com

źródło:http://akademiaducha.pl/moc-drzew/