Andreas Wilhelm- „Projekt Atlantis”- Trzeba być duchowo dostrojonym do otrzymywanej wiedzy, w przeciwnym razie…

Andreas Wilhelm Projekt Atlantyda
(fragment)

Nieznany kompleks urbanistyczny na dnie morza.

Przeszli przez jeden z korytarzy. Dotarli do kolejnych drzwi. Gdy uruchomili mechanizm otwierający, zaczęły opadać wrota śluzy. Dopiero gdy dotknęły podłogi, drzwi ustąpiły.
Oślepiła ich niezwykła jasność. Zamrugali i unieśli ręce, żeby przesłonić oczy. Przed nimi znajdowało się atrium o niesłychanych rozmiarach. Plac był wyłożony białymi, czarnymi i czerwonymi kamieniami, które tworzyły złożone ornamenty. Po obu stronach ciągnęły się potężne arkady, nad którymi wyrastały wielopiętrowe budynki z krętymi schodami i okazałymi galeriami. Na środku placu strzelała w górę kolumna żółtozłotego światła. Światło to płynęło delikatną strugą w górę, mieniąc się i błyszcząc. Było jakby utkane z przeplatających się i przenikających wzajemnie nici i drobinek. Gdzieś na piętnastu czy dwudziestu metrach wysokości struga światła uderzała w strop, rozszczepiała się, rozpryskiwała w ogromną plamę jasności i opadała pojedynczymi, roztańczonymi promykami z powrotem ku ziemi.
– Dokładnie tak samo wyglądała kolumna światła w jaskini! – zawołał Patrick, zwracając się do Petera. – Pamięta pan, co wtedy opowiadałem. Dokładnie tak było! Tyle, że wszystko w błękicie.
Peter milczał i z niedowierzaniem błądził wzrokiem dokoła. To była Atlantyda?… Wszystko zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażał… Tak rzeczywiste, tak nienaruszone, a jednocześnie tak obce. Detale tutejszej architektury i ornamentyka nie były podobne do żadnej innej kultury… Jakby pochodziły z innej planety… Nic nie wskazywało, żeby te konstrukcje miały dziesięć tysięcy lat albo i więcej. I ten specyficzny budulec ścian, te po-zawijane kształty i wypukłe powierzchnie, to zjawisko świetlne. Wszystko raczej sprawiało wrażenie, jakby przybyło z przyszłości, a nie z przeszłości.
– Marie – powiedziała Kathleen – czy Stefanie, czy jak tam pani się zwie… Najwyraźniej orientuje się pani tutaj dużo lepiej niż profesor. I potrafi pani czytać tutejsze pismo. No to jazda, niech nas pani oprowadzi!
– No, dobrze – powiedziała Stefanie. – Jeśli pani sobie życzy…
– Właśnie sobie życzę
– Od czego zacząć? Co panią interesuje? Co chciałaby pani zobaczyć?
– Wszystko, rzecz jasna! Co tu jest?… Jak działa?… O Atlantydzie chcę wiedzieć wszystko. Na przykład, co jest w tych budynkach?
– Są opustoszałe – oznajmiła Stefanie. – Już w czasie zagłady niczego tam nie było. Zostały opuszczone, jak większość Atlantydy.
– Czyli nie było niespodziewanej katastrofy jak w Pompejach? – zapytał Peter.
– Była nadzwyczaj szybka i na niewyobrażalnie niszczycielską skalę – powiedziała Stefanie – ale nikogo nie zaskoczyła. Astronomowie wyliczyli datę zdarzenia całe miesiące wcześniej, dlatego ewakuacja mogła nastąpić w porę.
– Co to za wydarzenie?
– Meteoryt.
– A więc teoria się zgadza! Meteoryt! Czy został zrozumiany jako kara boża? – chciała dowiedzieć się Kathleen.
– Nie bardziej niż uważano by tak dzisiaj, gdyby podobny wypadek miał się zdarzyć. Ludzie różnią się w sprawach wiary. Podobnie było w tamtych czasach. Tyle że religie produkują budowle, teksty i tradycje i dlatego wiemy, jak przedstawiały te wydarzenia.
Dziennikarka ściągnęła brwi. Ta odpowiedź chyba jej nie zadowoliła.
– No dobra – powiedziała. – A więc te budynki są puste. A gdzie jest źródło energii, o którym pani opowiadała?
– W głębi kompleksu – powiedziała Stefanie. – Musimy pójść tamtędy.
Przeszli przez plac, omijając w należytej odległości kolumnę światła i wkroczyli w długi korytarz po drugiej stronie.

– Raz, raz, wszyscy wyłazić! – González stał przy otwartym luku Hondury. Potem zeskoczył na podłogę hali. Piątka ludzi poszła jego śladem. Podobnie jak on mieli pistolety maszynowe przewieszone na pasach naramiennych.
Przeszedł kilka kroków i obejrzał Alvina, okrążył łódź ponownie, postukał w poszycie i z uznaniem pokiwał głową. Potem stanął naprzeciw swojej drużyny.
– Musimy ich znaleźć, bo znikną nam gdzieś w tym kompleksie. Ale zanim ruszymy, przypominam… Niech nikt niczego nie dotyka! Nie wiemy, gdzie jesteśmy ani jak to wszystko funkcjonuje. Sami widzieliście, jak było ze śluzą. Kto wie, na co jeszcze się natkniemy. Musimy mieć oczy naokoło głowy i cały czas trzymać się razem. Rozumiemy się?
Mężczyźni pokiwali głowami.
– Dobra. A broń macie nie po to, żeby kropić z niej, jak popadnie, tylko do naszej obrony.
Zrobił przerwę, potem dodał z szerokim uśmiechem:
– I do obrony naszego skarbu!
Jego ludzie krzyknęli na wiwat. Na koniec dowódca objaśnił im swój plan.
– ¡Vamos!

Stefanie została przewodnikiem grupki. Kathleen trzymała broń w pogotowiu, Peter i Patrick szli z tyłu.
– Może ją obezwładnimy? – szepnął Peter Francuzowi na ucho.
– Jeszcze nie. Im dłużej czuje się pewna, tym lepiej. Poza tym właśnie jesteśmy oprowadzani jak turyści, na czym nam zależy.
Peter skinął głową. Rzeczywiście, dziennikarka zdążyła mu kompletnie zobojętnieć. Irytowała go tylko jej broń. Ale Patrick na pewno miał rację. Może później zacznie być lekkomyślna i wtedy uda się jej odebrać pistolet.
Podczas wędrówki Peter rozglądał się wokół z podziwem.
Wszystkie korytarze nurzały się w przyjemnej poświacie, która pochodziła gdzieś ze stropu, z nieujawnionych źródeł światła. Wędrowcy przeszli kilka rozgałęzień, pustych sal z szeregami zdobionych kolumn i pomieszczeń z metalicznie pobłyskującą aparaturą. W wielu miejscach dało się zauważyć pismo Atlantydów.
Było na drzwiach, ścianach czy kolumnach. Zdawało się, że usunięto stąd cały majątek ruchomy, dlatego wędrówce towarzyszyło wrażenie martwych kamiennych pozostałości zrekonstruowanego przez archeologów miasta, w którym przeznaczenia poszczególnych pasaży, izb i nisz nie można rozpoznać, lecz co najwyżej zinterpretować.
Jasność przed nimi stawała się coraz intensywniejsza. Korytarz skręcał za róg, a ściana po prawej stronie nagle stała się przezroczysta. Lekko się uwypuklała, przechodząc w identycznie przezroczysty strop. Wędrowcy przemierzyli szklany korytarz i zatrzymali się. Na prawo od nich znajdowała się sztuczna kawerna, której końca nie było widać. Rozciągała się ponad korytarzem daleko w górę i najwyraźniej jeszcze dalej w głąb. Pobłyskujące złotawo światło wędrowało po tej ogromnej jaskini, z dołu pięły się ku górze gęste korony drzew. Był to nieprzenikniony świat majestatycznej, egzotycznej puszczy.
– Co to jest, do kata?! – zapytał Patrick.
– Cieplarnia – wyjaśniła Stefanie.
– Cieplarnia?! Mówisz to tak sobie? Przecież to ustrojstwo jest parę razy większe od stadionu piłkarskiego! Jakim cudem cokolwiek tu rośnie? Żadna roślina nie może przetrwać dziesięciu tysięcy lat!
– To biotop w stanie doskonałej równowagi biologicznej. Jest w stanie utrzymać swój bilans dopóty, dopóki dostaje dość energii.
Patrick machnął ręką.
– No nie, po prostu nie wierzę…
– A jednak istnieje – powiedział Peter. – Jeśli Atlantydzi byli technicznie wysoko rozwiniętą cywilizacją, to jak najbardziej można sobie wyobrazić, że wykorzystywali daleko bardziej zaawansowaną technologię niż my. Jeśli te archiwa wiedzy, zjawiska świetlne, warstwa rozdzielająca i śluza to ciągle dla pana za mało, ten widok już na pewno powinien pana przekonać.
– Nie oczekiwałam niczego innego – odrzekła Kathleen. – Atlantydzi byli naszymi pierwszymi stwórcami. To oni byli narzędziami Boga, przybyłymi z nieba nefilim. To oni uczynili ziemię urodzajną, stworzyli Adama i Ewę, a łącząc się w pary z ludźmi, uruchomili i kontrolowali proces ewolucji. Podobnie uczynili ze wszystkimi pozostałymi roślinami i zwierzętami.
Patrick wybuchnął śmiechem.
– I łączyli się w pary ze zwierzętami i roślinami?
Kathleen nie zwróciła na niego uwagi.
– Poznamy ich technologię, zrozumiemy, jak z niej korzystać. A w końcu powrócimy do naszego Stwórcy.
Patrick spojrzał na Stefanie i popukał się w czoło. Ona tylko się uśmiechnęła i wzruszyła ramionami.
– A pani nam w tym pomoże! – nagle zawołała Kathleen, zwracając się do Stefanie. – Jazda, dalej marsz.
Szklany korytarz wiódł niemal kilometr w głąb skały. Stefanie wybrała jeden z bocznych korytarzy, który prowadził obok nadzwyczaj szerokich schodów. Stanęła przed nimi.
– Co jest?! Zabłądziła pani? Daleko jeszcze? – wypytywała dziennikarka.
– Zależy, czy chce pani iść prosto do reaktora energetycznego, czy zainteresuje się pani archiwami.
– Jakimi archiwami?
– Otóż ten kompleks miał przetrwać zagładę. Z tego powodu są tu kompletne archiwa ze wszystkim, co wówczas wydawało się godne przechowania.
Kathleen nadstawiła uszu.
– Gdzie to jest?
Stefanie wskazała w dół schodów.
– Na najniższym poziomie.
– Niech pani prowadzi!

González kazał swojej drużynie przystanąć. Na placu przed nimi aż do samego stropu wznosiła się kolumna światła i wysyłała stamtąd promienie wędrujące po podłożu. Najpierw próbowali przed nimi umknąć, lecz gdy tylko zorientowali się, że są niegroźne, przestali ich unikać.
González nie miał zamiaru podziwiać urzekającej feerii świateł. Zamiast tego położył palec na ustach i gestem nakazał drużynie zachować ciszę. Powoli obracał się wokół własnej osi, wodził uważnym spojrzeniem po otaczających ich budynkach, próbował złowić słuchem zdradzieckie odgłosy. Ale nie odkrył żadnego ruchu.
Wreszcie wskazał przed siebie, w stronę korytarza, który ciągnął się od przeciwległego krańca placu. Ruszyli w dalszą drogę.

Szerokie schody łączyły ze sobą cztery poziomy kompleksu. Gdy dotarli na najniższy, natrafili na urządzenia techniczne, które Patrick poddał krótkim oględzinom. Przypuszczali, że były tu laboratoria, ale nie mogli domyśleć się ich przeznaczenia. Stefanie objaśniła, że służyły regulacji i konserwacji różnych innych systemów, ale właściwe czynności sterujące odbywały się w centralnej stacji kontrolnej na najwyższym poziomie.
Peter i Patrick już dawno przestali zadawać sobie pytanie, skąd ona wiedziała to wszystko. Było jasne, że na pewno nie z ogólnie dostępnych materiałów na temat Atlantydy. Opowiadała rzeczy, o których nigdzie nie wspominano, nawet w niby to proroczych relacjach Edgara Caycea, a już na pewno nie z takimi szczegółami. Albo Stefanie miała dojście do źródeł, o których obaj naukowcy nic nic wiedzieli, albo grała tu jakąś rolę i wszystko sobie na poczekaniu wymyślała, wodząc ich za nos. Tylko w jakim celu?
Na końcu szerokiego korytarza zajaśniała błękitna poświata bijąca spod zdobionego łukowatego portalu. Gdy dotarli na miejsce i wkroczyli do leżącego za portalem pomieszczenia, Patrick natychmiast je rozpoznał.
Pomieszczenie było okrągłe, podobne do planetarium. Podłogę pokrywał ogromnych rozmiarów znak złożony z trzech koncentrycznych kręgów i prostej drogi wiodącej do środka. Stamtąd wytryskała w kierunku stropu kolumna błękitnego światła.
– Czy to jest?… – zapytała Kathleen.
– Tak – powiedziała Stefanie. – To archiwum.
– Nie widzę ksiąg ani regałów – powiedziała dziennikarka. – To pomieszczenie jest puste!
– Światło – oznajmiła Stefanie. – Ono jest nośnikiem informacji.
Kathleen zmarszczyła czoło.
– Czyżby…?
– Naturalnie – powiedział Peter. – Proszę pomyśleć. We wszystkich biblijnych relacjach o boskich przekazach jest także mowa o niewyjaśnionych zjawiskach świetlnych. O aniołach, o wniebowstąpieniu Ezechiela, o krzewie gorejącym w Nowym Testamencie. O oślepieniu i nawróceniu Szawła na Pawła czy też o cudzie zielonoświątkowym w Nowym Testamencie…
– Już samo słowo oświecenie powinno uruchomić dzwonek – dodał Patrick, który nagle wyczuł, jaką szansę stwarza im to pomieszczenie.
– Hmm… – mruknęła Kathleen. – To równie dobrze może być generator energii!
– Nie musi mi pani wierzyć – powiedziała Stefanie. – Ale mówię prawdę. Nie przechowywano informacji w inny sposób.
Kathleen podeszła bliżej drzwi.
– Jak to funkcjonuje?
– Fale działają na mózg i wchodzą z nim w interakcje poprzez strumienie energii – objaśniła Stefanie.
– Ach tak… I po prostu się wchodzi?
– Nie! – szybko powiedziała Stefanie, unosząc ręce w obronnym odruchu. – To znaczy, tak. Zasadniczo tak, ale bez specjalnego treningu pani mózg może nie podołać tym danym. Peter i Patrick chyba opowiadali pani o jaskini, którą znaleźli kilka lat temu. Ludzie, którzy do niej wstąpili, stracili zmysły.
– I ja mam w to uwierzyć?
– W wierze pani jest po prostu wielka – dogryzł Patrick.
– Wiara jest dobra… – powiedziała Kathleen. – Ale kontrola jeszcze lepsza!
Z tymi słowami popchnęła Stefanie tak mocno, że ta potknęła się i wpadła do środka. Błękitne światło otoczyło ją momentalnie. Jednak nic się nie stało.
– He! – prychnęła dziennikarka. – No rzeczywiście, szalenie groźne. Co za kit mi tu pani wciska?!
– Bo ja zostałam odpowiednio uwarunkowana – powiedziała Stefanie. – Ze mną jest zupełnie inaczej.
Cyniczny uśmiech rozpełzł się po twarzy Kathleen. Kobieta postąpiła dwa kroki naprzód i weszła w strefę światła. Minęła Stefanie, poszła drogą wiodącą na środek pomieszczenia. Rozglądała się przy tym na wszystkie strony. Nagle wytrzeszczyła oczy i stanęła jak wryta. Zatoczyła się, padła na kolana, podparła rękami i kilka razy zacharczała. Potem gwałtownie wyprostowała tułów i odrzuciła głowę do tyłu. Jej oczy zapłonęły, usta rozwarły się do krzyku. Zamarła w tej pozycji na kilka sekund, a jej ciałem wstrząsały spazmatyczne skurcze. Potem zwiotczała i bezwładnie padła na podłogę.
Stefanie, która podczas tego zajścia stała obok dziennikarki i obserwowała ją, kręcąc głową, wyszła z pomieszczenia, a następnie dołączyła do Petera i Patricka.
– No i ma teraz tę swoją wiedzę – skwitowała.
– Pani… – powiedział Peter, zacinając się. – Pani ją zabiła!
– O, nie, Peter. Ona otrzymała wiedzę, którą bezwzględnie pragnęła mieć. Ona żyje, tylko jej umysł został totalnie przeciążony. Gdyby była bardziej dojrzała, nic by jej się nie stało.
– Ale pani wiedziała, co się stanie.
– Należało się spodziewać – przyznała Stefanie. – To był sprawdzian. Niezbędny, jeśli mamy chronić wiedzę.
Peter potrząsnął głową.
– Potrafię zrozumieć, że pani nic nie mówiła, dopóki Kathleen była z nami – powiedział Peter – ale nadszedł czas, żeby wszystko wytłumaczyć!
– Prawda – powiedział Patrick. – Jest tu gdzieś miejsce, gdzie moglibyśmy przysiąść, a ja zapaliłbym jednego?
– Zaprowadzę was do stacji kontrolnej – powiedziała. – Tam najlepiej da się wszystko wyjaśnić.
– A Kathleen? – zapytał Peter.
– Czyżby chciał pan ją zabrać z nami? – zapytał Patrick.
– Naturalnie, że nie! Ale nie możemy jej zostawić! To okrucieństwo!
– Tak jest lepiej – powiedział Patrick. – Ona i tak postradała rozum i świadomość. Nie możemy jej pomóc.
– Kiedy będziemy opuszczać kompleks, przyjdziemy i ją zabierzemy – powiedziała Stefanie.
– Nie sądziłem, że potrafi pani postępować z ludźmi tak zupełnie bez sumienia – powiedział Peter.
Stefanie prowadziła ich do stacji kontrolnej. Westchnęła.
– Ona sama podjęła decyzję. Nie mogłam nic zrobić. Takie sytuacje są częścią brzemienia, jakie musimy dźwigać. Wcale nie jest nam przez to lżej, lecz coraz trudniej. Ale niestety, o wiele istotniejszym celem dla nas jest obrona wiedzy, nauczanie i ochrona ludzkości przez tysiąclecia.
– A kim są myi
– Wyjaśnię, gdy tylko dotrzemy do celu – odparła. – Tam wszystko stanie się zrozumiałe.

Sześcioosobowa drużyna z Hondury stała w sali kolumnowej i rozglądała się dokoła.
– Tu wszystko jest z kamienia – sarkał jeden z mężczyzn. – Czy z czegoś tam…
– No właśnie – zawtórował mu drugi. – Gdzie złoto?
– Widzieliście złote płyty w morzu! – powiedział González. – Ludzie stąd byli niezmiernie bogaci, bo inaczej nie daliby rady pobudować tego wszystkiego! Chyba trudno oczekiwać, że skarby będą walały się na ziemi. Musimy szukać dalej.
Wkrótce Kubańczycy dotarli do szklanego korytarza, z którego zobaczyli przeobfity las w nieskończenie wielkiej hali pod ogromną kopułą.
– ¡Madre de Dios! – wydusił z siebie González. – Spójrzcie na to!
– A co to takiego? – powiedział ktoś. – U nas jest tak samo.
– ¡Cállate, estúpido! – warknął González. – To biosfera, jaką mają Amerykańcy! To hightech! Jesteśmy na tropie cholernie grubej sprawy, mówię wam.
Popatrzył krótko w dół i zastanawiał się przez chwilę.
– Okej, cały ten kompleks jest większy, niż myślałem. Rozdzielimy się. Wy dwaj pójdziecie ze mną. Ricardo, ty poprowadzisz swoją grupę tamtędy. Cokolwiek znajdziecie, macie zapamiętać drogę. Za godzinę wracacie pod wejście. Ci cholerni Europejczycy muszą być gdzieś blisko. Jak ich spotkacie, to macie doprowadzić!

Pomieszczenie, do którego przyprowadziła ich Stefanie, przypominało amfiteatr. Kilkanaście koncentrycznych, podobnych do wielkich schodów rzędów z siedziskami opadało ku podłodze i centrum pomieszczenia. Cztery przejścia z mniejszymi schodkami wychodziły na pięciometrowej średnicy placyk centralny, gdzie z podestu złota kolumna świetlna wysyłała delikatną strugę w górę kopuły.
– Oto serce kompleksu. Usiądźcie tam, na schodkach.
Peter i Patrick zastosowali się do polecenia, a Stefanie zeszła na dół i stanęła obok podestu. Rozpostarła ramiona, otaczając nimi gruby jak drzewo strumień światła i zamknęła oczy. Jasność w pomieszczeniu osłabła. Promień zakręcił się między rękami Stefanie, zmienił kształt. Pod kopułą coś zaczęło rozrastać się na boki, nad głowami obecnych utworzyła się połyskująca złotem kurtyna świetlna i po chwili rozciągnęła się na całe pomieszczenie.
Peter z zapartym tchem patrzył w górę, gdzie światłość utworzyła potężną kulę, która po kilku chwilach przybrała kształt i kolor Ziemi. Swobodnie wirowała w pomieszczeniu, tak realna, jakby można było jej dotknąć. Wyciągnął na próbę rękę, ale natychmiast ją odsunął, gdy usłyszał głos Stefanie. Jednak nie dochodził on z podestu, lecz grzmiał bezpośrednio w jego głowie. Bardziej dźwięczny i obcy, niż znany mu do tej pory. Poczuł ciarki przebiegające mu po plecach. Potem odczuł niewyjaśnione podniecenie rozlewające się w podbrzuszu. Było to straszne, przeszywające, intymne, obnażające, a jednocześnie cudowne i imponujące.
Głos anioła, przemknęło mu przez myśl. Straszliwy i nieziemski.
– Nie lękajcie się – powiedziała Stefanie. – Słowa te znacie z historii ludzkości. Padały wszędzie tam, gdzie Wyższe spotykało się z Niższym, ale nie chciało mu zaszkodzić. Wyższa wiedza, wyższe zdolności wyzwalają strach i niezrozumienie. Ale wiedza nie może być przekazywana bez udziału nauczycieli, a do tego nie wszystka wiedza jest odpowiednia dla każdego w każdym czasie. Dlatego istnieją Strażnicy, którzy obserwują i nauczają, jak również ostrzegają i bronią. Chodzi o całą wiedzę Atlantydów.
Kula ziemska była coraz bliżej i bliżej, chmury rozstąpiły się. Widać było tylko Ocean Atlantycki. Potem powierzchnia globu oddzieliła się, zafalowała i rozpostarła w płaską mapę. Między Ameryką a Europą ukazał się poryty rozpadlinami kontynent.
– Oto Atlantyda. Jak widzicie, opisy Platona są w zasadzie trafne. Jednak z biegiem tysiącleci wiele informacji zaginęło.
Powierzchnia kontynentu przybliżyła się na tyle, że pokazały się na niej lasy, drogi i zabudowa. Z lotu ptaka dobrze był widoczny układ największego miasta. Leżało na równinie nadmorskiej otoczonej górami. Wokół centrum biegły szerokie tory wodne ułożone w trzech koncentrycznych kręgach, połączonych ze sobą i z morzem. Po tych kanałach pływały statki. Proste ulice wiodły z każdej strony świata poprzez mosty aż do samego centrum.
– Kultura Atlantydów była bardzo postępowa i powstała na długo przed wszelką cywilizacją na Ziemi. Istniały połączenia z pozostałymi kontynentami. Utrzymywano kontakty z plemionami tubylczymi i prowadzono ożywiony handel, ale bez wymiany kulturowej. Cywilizacja atlantydzka przeżywała wiele cykli składających się z postępu, zniszczenia i odbudowy. Kilka w wyniku katastrof naturalnych, inne z własnej winy. Gdy obliczenia astronomów zapowiedziały ostateczną zagładę krainy wskutek upadku meteorytu, rząd postanowił ochronić wiedzę i zdobycze cywilizacyjne. Mniejsze archiwa wiedzy i centra komunikacyjne istniały już wcześniej, ale teraz zbudowano nowe, większe. Nawet po upływie tysiącleci miały dostarczać energię i chronić pozostałości. Ludność ewakuowano, a wszystko przygotowywano na dzień zagłady.
W tym momencie znowu ukazał się Atlantyk, a na tle opowieści Stefanie można było śledzić przebieg wydarzeń.
– Tamtego dnia, kiedy nadleciał meteoryt, na Atlantydzie znajdowało się zaledwie parę tysięcy ludzi. Byli to ci, którzy nie uwierzyli w obliczenia, i ci, którzy zbyt kochali swą ojczyznę lub byli zbyt starzy na rozpoczynanie nowego życia gdzieś w nowym świecie.
W obrazy wmieszały się odgłosy, zaraz potem akcja nabrała takiej intensywności, że całkowicie pochłonęła widzów, otaczając ich zgiełkiem, zapachami, wstrząsami, ogniem, wichrem i wodą.
– Kilkukilometrowej wielkości meteoryt wszedł w atmosferę i rozpadł się na części. Mniejsze ugodziły Amerykę Środkową i południowy region dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. Największy odłam uderzył w Atlantydę z takim impetem, że połowa kontynentu od razu obróciła się w popiół. Kilkunastopiętrowe fale przewaliły się przez wybrzeża Ameryki Północnej i Południowej , wdarły się na setki kilometrów w głąb Afryki i Europy. Morze Śródziemne chlusnęło przez cieśninę zwaną dzisiaj Bosforem, wpadło do Morza Czarnego i podniosło jego poziom o kilkaset metrów. Zderzenie było tak gwałtowne, że fale uderzeniowe rozbiegły się we wnętrzu Ziemi i spowodowały erupcje wulkaniczne na całym świecie. Dno morskie wzdłuż Grzbietu Środkowoatlantyckiego pękło na pół, płyty kontynentalne przemieściły się. Nastąpiło to, czego nikt nie mógł przewidzieć…
Resztki Atlantydy w ciągu zaledwie kilku lat zostały po trochu wciągnięte w głębinę morza. I tak kontynent atlantydzki znikł z powierzchni Ziemi.
Stefanie zrobiła przerwę. Plastyczna wizualizacja ogólnoświatowej katastrofy przeniknęła Petera i Patricka do szpiku kości. Co innego, gdy człowiek czyta takie scenariusze wydarzeń albo ogląda symulacje komputerowe, a co innego, gdy przeżywa na własnej skórze.
– Ludzie, którzy w porę opuścili Atlantydę – kontynuowała Stefanie – rozproszyli się po innych kontynentach. Nie wszędzie udało im się zapuścić korzenie. Niektórzy zamieszkali w koloniach, które także uległy zagładzie albo popadły w niepamięć. Inni zapomnieli o swym pochodzeniu i zaczęli od zera. Jeszcze inni przemieszali się z tubylcami. W wielu miejscach mędrcy atlantydzcy stali się nauczycielami, zaś ich dziedzictwo ocalało nie tylko w globalnym wspomnieniu o wielkim potopie. Było widoczne także w nagłym rozkwicie architektury kamiennej, budowie piramid na całym świecie, opowieściach o brodatych stwórcach, legendach o mistrzach i przynosicielach kultury, o brodatych faraonach. Także sporo opowieści o prorokach i bogach wywodzi się z tamtych czasów.
Ukazała się mapa, na której były widoczne kierunki rozprzestrzeniania się prehistorycznej diaspory.
– Wiedza miała zostać zachowana w największym możliwym wymiarze. Było jednak jasne, że wiele zdobyczy, którymi szczyciła się Atlantyda, nie powinno być jeszcze udostępnione innym ludom. Zbyt wielka była pokusa potęgi i zbyt niszczycielskie jej ewentualne nadużycie. Wielka potęga oznacza bowiem wielką odpowiedzialność i wymaga doświadczenia oraz niezłomnej moralności. Dlatego stworzono regułę Strażników, których zadaniem miała być piecza nad archiwami wiedzy i dziedzictwem Atlantydów, aż nadejdzie właściwa pora.
Archiwa w Atlantydzie w ciągu ostatnich lat istnienia resztek kontynentu po katastrofie zostały tak zabezpieczone, żeby miały ochronę również pod wodą. Jak już mówiłam, symbol na bramie znaczy ochrona, ale nie chodzi o źródła energii, bo one są jedynie środkiem, lecz o dużo cenniejszy skarb. Wiele archiwów na świecie zaginęło podczas wielkich katastrof naturalnych, niektóre trzeba było zniszczyć, żeby uchronić je przed odkryciem… Jedno z nich, we Francji, sama musiałam unicestwić.
Olbrzymia mapa powoli bladła, struga światła odzyskała pierwotny kształt, a jasność w sali przybrała na sile.
Peter i Patrick przebudzili się jakby z transu.
Trochę potrwało, zanim Peter zdecydował się odezwać. Jego głos zabrzmiał dziwnie słabo w tym wielkim pomieszczeniu.
– Zatem… pani… – zawahał się przed ubraniem absurdalnego pytania w słowa. Ale co tu jeszcze uznawać za absurd? – Pani pochodzi z Atlantydy?
Stefanie uśmiechnęła się.
– Nie, nie z tamtych czasów. Ale w jakiś sposób tak. Mam pochodzenie atlantydzkie i jestem jednym z ostatnich Strażników ostatnich archiwów. Średnia życia Atlantydów jest znacznie wyższa niż współczesnych ludzi. Pamięta pan Stary Testament. Pierwsze pokolenia opisuje się tam jako ludzi dożywających wieku ponad dziewięciuset lat, dopiero następne żyły krócej i w końcu zatrzymały się koło setki. Tak samo było w eposie o Gilgameszu. To też pozostałość po dawnych prehistorycznych czasach, kiedy krew Atlantydów rozmywała się coraz bardziej. Dla Strażników było ważne, aby trwali jak najdłużej, aby jak najrzadziej zachodziła konieczność wybierania nowych, dlatego mogli obcować wyłącznie ze swoimi. Jestem bezpośrednią potomkinią tego prastarego ludu, chociaż oddzieloną od niego prawie tyloma pokoleniami, ile przeminęło od ery krucjat.
– Ilu jest Strażników?
– Jest jeszcze tylko trzech prawdziwych Strażników. I garstka ludzi, którym na całe ich życie powierzyliśmy poszczególne archiwa. Jednego z nich poznaliście w Egipcie i sami widzieliście, jak przekazał swe powołanie w kolejne ręce.
Oliver Guardner i Melissa, pomyślał Peter. Obraz zaczął układać się w całość.
– A jakie miejsce my zajmujemy w tym planie? – zapytał Peter. – Przypuszczam, że Steffen van Germain czy Al Haris, jak nazywał siebie w Kairze, także jest jednym z waszych. To on się za tym kryje!
Stefanie znowu się uśmiechnęła.
– Chodzi o tutejsze archiwa, być może najważniejsze relikty i dowody naszej kultury. Obserwujemy pana od bardzo dawna, profesorze. Jeżeli doprowadziliśmy do tego, że pan zajął się na serio Atlantydą i nawet odważył się pan wyruszyć na jej poszukiwania, to spełnia pan przesłanki, żeby zostać Strażnikiem. Oto, dlaczego zawsze towarzyszyłam wam podczas projektów. Czeka pana jednak ostatni sprawdzian… – urwała i wyciągnąwszy rękę, przytrzymała ją w kolumnie światła.
– Mamy towarzystwo – oznajmiła po chwili.
– I światło mówi to tobie? – zapytał Patrick.
– Tak. W tej stacji kontrolnej zbiegają się strumienie informacji z całego kompleksu. Światło, które widać wszędzie tu na dole, na korytarzach, w pomieszczeniach, jest jednocześnie nośnikiem danych. Stąd wszystko daje się sterować i monitorować. W tej chwili zarejestrowano ruchy w dwóch innych miejscach kompleksu.
Świetlny strumień wypływający z cokołu rozszerzył się trochę, akurat tyle, żeby utworzyć ścianę o mniej więcej dwumetrowej szerokości. Pojawiła się na niej trójwymiarowa wizualizacja. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak komórka nerwowa, z której na wszystkie strony wychodziły cienkie jak włos wypustki. Po bliższym przyjrzeniu się było widać, że składa się z mnóstwa innych komórek i połączeń. Przedstawiały one korytarze i pomieszczenia. Całość stanowiła przezroczystą rekonstrukcję podziemnego kompleksu.
– O mój Boże, tu są naprawdę te wszystkie przejścia? – powiedział Patrick. – To jest jeszcze bardziej złożone niż kopiec mrówek… Tylko ma regularniejszą strukturę… Te wielkie pomieszczenia… Co to jest?
– Ten obraz jest silnie pomniejszony. To biotopy, z których jeden już widzieliście. Jest ich pięć, o łącznej powierzchni wielu kilometrów kwadratowych.
Obraz obrócił się trochę, powiększył, wyraźniej uwidaczniając okrągłe, słabo świecące pomieszczenie, które znajdowało się gdzieś w centrum symetrycznego kompleksu. W pewnej odległości od niego zajaśniały dwa kolejne przejścia.
– My jesteśmy tu – powiedziała Stefanie. – A tu wykryto ruch.
– Jaki ruch? – zapytał Peter. – Czyżby na dole byli jeszcze jacyś ludzie?
– Od dziesięciu tysięcy lat nie było tu ani jednego obcego – powiedziała Stefanie. – Z jedynego wejścia korzystaliśmy tylko my.
– Czy jest możliwość, żeby zajrzeć bezpośrednio w te korytarze? – zapytał Patrick. – Tym światłem czy jakoś?
– Jest – powiedziała Stefanie. – Ale nie ma na to czasu. Powinniśmy wynosić się z tego pomieszczenia jak najprędzej. Chodźcie!
Poprowadziła ich szybkim krokiem. Ponownie zwolniła tempo dopiero wtedy, gdy zostawili za sobą kilka pomieszczeń.
– Tu jest dużo do obejrzenia – oznajmiła. – Ale najpierw powinniśmy sprawdzić, co się dzieje. W centrali mogliby nas zaskoczyć.
– Kto tu może być? – chciał dowiedzieć się Peter.
– Na pewno ten ktoś musiał przypłynąć łodzią podwodną – stwierdził Patrick. – Może ekipa ratunkowa straży przybrzeżnej? Albo marynarki?
– Dowiemy się – powiedziała Stefanie. – Jest jeszcze jedna sterownia kontrolna, z której skorzystamy, aby zajrzeć w korytarze.
Stefanie poprowadziła ich w dalszą drogę. Kilka razy unosiła rękę i kazała przystawać przed rozgałęzieniami. Potem zamykała oczy, koncentrowała się chwilę i znowu wybierała jedną z dróg.
– Poprzez światło w korytarzu mam dostęp do planu sytuacyjnego – wyjaśniła, odpowiadając na pytanie Petera. – Poszukiwane pomieszczenie leży w pobliżu biotopów, ale ja go jeszcze nie znam.
– Za to reszta kompleksu wydaje się pani bardzo znajoma – skwitował Peter.
– Tak – przyznała Stefanie. – Byłam tu. Dawno temu.
– Ale jak, na miłość boską, tu zeszłaś? – zapytał zdumiony Patrick.
– Wtedy istniało jeszcze zejście podziemne. Prowadziło do kolejnego archiwum, na południe stąd, w pobliżu Kuby. Jednak dzisiaj zarówno archiwum, jak i dojście są zniszczone.
– Nie rozumiem – powiedział Patrick. – Mówiłaś, że ten kompleks zbudowano już po upadku meteorytu, kiedy resztki kontynentu stopniowo zapadały się w morze. Jakim cudem to wszystko ma takie niesłychane rozmiary? I po co te centrale kontrolne? I lasy?
– Znaczne części kompleksu istniały już wcześniej – objaśniła. – Niegdyś były tam wyrobiska kopalniane, które później przekształcono na centra badawcze i naukowe. W okresie między zderzeniem a zagładą pracowano tylko nad rozbudową, przebudową i zabezpieczaniem. Urządzono przy tym autonomiczne zaopatrzenie w energię, aby wszystko utrzymywać w stabilnym stanie. Nawet ten próg powyżej doliny, który kontroluje ciśnienie i izoluje cały obszar, też potrzebował zasilania w energię.
– A wielkie biotopy?
– To katalizatory odgrywające pewną rolę w procesie uzyskiwania energii – powiedziała. – Technologia Atlantydów była bardzo zaawansowana i polegała na korzystaniu z naturalnych procesów przemiany energii.
– I to wszystko gładziutko chodzi od dziesięciu tysięcy lat? -naciskał Patrick.
– Mniej więcej tak. W ostatnich dekadach dała o sobie znać nasilona aktywność tektoniczna, która oddziałuje na tutejsze struktury. Widzieliście ruiny przed wejściem. Wprawdzie budynki zostały opuszczone przed zagładą, ale zawaliły się dopiero później. Także owe czarne kamienie, które obfotografowaliście, stosunkowo niedawno zostały wykatapultowane przez barierę do góry.
– Wskutek przesuwania się płyt tektonicznych?… Jakoś nie mogę sobie wyobrazić…
– Nie tak… Ruch skorupy ziemskiej zniekształca pole energetyczne tarczy ochronnej i oddziałuje na instalacje techniczne. Dlatego coraz częściej dochodzi do niekontrolowanych wyładowań na otwartym morzu. Na pewno jesteście świadomi faktu, że znajdujemy się na obszarze osławionego Trójkąta Bermudzkiego. Efekty, które były tu obserwowane i powodowały wiele wypadków, czyli zjawisko białej albo świecącej wody, elektromagnetyczne pola zakłócające, zanik pola magnetycznego, osobliwe fenomeny pogodowe, wiry, błyskawice, łączą się z wyładowaniami energii.
– ¡Alto! – zabrzmiał nagle z tyłu czyjś głos. Odwróciwszy się, zobaczyli wymierzone w nich trzy pistolety maszynowe.
– Ricardo?
Patrick rozpoznał jednego z ludzi z Argo. Tego samego, który przekazywał dane Kubańczykom, a potem wskoczył do morza i został wyłowiony przez kompanów.
– No, wreszcie was znaleźliśmy – powiedział Ricardo. – Ciężka sprawa w tym cholernym labiryncie. Na szczęście wasza gadanina była dość głośna.
– Jak tu się dostaliście? – zapytał Patrick.
– Idziecie z nami! – powiedział Kubańczyk. – I żadnych eksperymentów.
Pomachał bronią.
– To nie są zabawki.
– Dokąd chcecie nas zabrać? – zapytał Peter.
– Do wyjścia, profesorku. Tam González zadecyduje, co z wami zrobimy. A teraz jazda, ¡arriba!
– Powinniśmy pójść tamtędy – powiedziała Stefanie.
Ricardo przystanął. Spojrzał na zegarek i zamienił kilka słów ze swoimi.
– Jak wiecie lepiej, to idźcie przodem – rzekł.
Stefanie odwróciła się i ruszyła pierwsza, za nią Patrick i Peter. Kolumnę zamykali Kubańczycy z bronią gotową do strzału.
– Ta sytuacja wydaje mi się dziwnie znajoma – zaszeptał Peter do Patricka.
– W mojej ocenie rzeczywistość jest mniej kreatywna niż fabuła w filmach z Indianą Jonesem – odparł Patrick.
– Za to ciut groźniejsza – stwierdził Peter półgłosem.
– Zostańcie przy mnie – powiedziała Stefanie.
Patrick aż się wzdrygnął. Coś razem z jej głosem wtargnęło do jego wnętrza. Nie słowa, lecz pewna emocja, która go uspokoiła, a jednocześnie obudziła czujność. Odebrał żądanie, które wychodziło od Stefanie… Apel o szczególną uwagę… Jakby ona coś planowała. Spojrzał na Petera, który właśnie marszczył czoło i wyglądał trochę na nieobecnego. Czyżby Stefanie potrafiła również oddziaływać na niego? Mówiła, że światło widoczne w każdym korytarzu jest nośnikiem informacji i potrafi wpływać na impulsy elektryczne w mózgu. Czy Stefanie mogła przesyłać im jakieś informacje w ten sposób? Może tylko w niewielkim stopniu, bo ani Peter, ani on nie byli przeszkoleni w posługiwaniu się tą metodą?
Poruszali się trasą, której Patrick nie znał. Miał znakomity zmysł orientacji i wiedział, że to nie była droga powrotna. Ale Ricardo i pozostali dwaj najwidoczniej nie mieli o tym pojęcia. Pewnie błądzili przez dłuższy czas i teraz cieszyli się, że mogą wreszcie powierzyć komuś innemu przewodnictwo. Patrick mówił trochę po hiszpańsku i zdołał podsłuchać, że tamci trzej rozmawiali o złocie i swoim udziale w zdobyczy.
Weszli do ogromnej sali. Dwa rzędy kunsztownie zdobionych kolumn dźwigały fantastycznie ukształtowany sufit, który w całości pokrywały delikatne złote ornamenty. Na wzory nie składały się byle zawijasy, lecz obrazy nieznanych gatunków roślin i zwierząt. Na środku sali kolumna świetlna słała wzwyż promienie, które rozchodziły się po suficie i budziły te złote istoty do życia. Kubańczycy kierowali w górę pełne podziwu spojrzenia.
Poczucie napięcia nasiliło się u Patricka. Stefanie, jakby nigdy nic, kierowała się prosto na kolumnę światła. On szedł po jej prawej stronie. Zauważył, jak wyciąga rękę w bok. Niemal nieświadomie położył dłoń na jej ramieniu. Dziwne to było uczucie. Ta bliskość wydała mu się wręcz niestosowna, wzbudziła w nim nieoczekiwane zażenowanie. Jednocześnie wiedział, że ona tego od niego oczekiwała. Zdumiony zobaczył, że Peter, który szedł po lewej stronie od Stefanie, zrobił to samo, co on.
W tym momencie doszli do kolumny światła, a Stefanie wyciągnęła ręce przed siebie. W mgnieniu oka światłość eksplodowała, przemieniając się w oślepiającą kulę, która pochłonęła wszystko wokół nich. Patrick, Stefanie i Peter stali oddzieleni od otoczenia w nierzeczywistej bieli. Pomieszczenie znikło. Nie było ścian, nie było góry ani dołu. Tylko promieniejące światło. Patrick wiedział, że absolutnie nie wolno mu teraz puszczać Stefanie. Obrócił się do niej i ze zdumieniem zauważył, że zdawała się świecić. Uśmiechnęła się. Sprawiała wrażenie wyższej, potężniejszej i wspanialszej, a jego znowu wzięło we władanie to nierzeczywiste, wzniosłe przekonanie, że Stefanie jest ucieleśnieniem boskości i świętości.
Jego przedsmaku doznał już wtedy, we Francji. Ale tym razem uczucie objawiło się w całej okazałości. Nigdy nie doznał czegoś równie pięknego. Potem jasność przybladła, pomieszczenie wróciło do normalności. Ukazała się podłoga, kamienne kolumny po obu stronach, przyozdobiony złotem sufit. Peter i Patrick puścili ramiona Stefanie, a gdy się odwrócili, zobaczyli trzech mężczyzn leżących na podłodze. Jeden nieruchomo wlepiał szkliste oczy w górę i kurczowo przyciskał ręce do piersi, dwaj pozostali leżeli skuleni na boku. Pierwszemu ciekła z ust ślina, drugim rzucały chaotyczne drgawki.
Peter dyszał. Do szpiku kości był wstrząśnięty tym, czego właśnie doświadczył i co zobaczył.
– Czym ty jesteś?… – wydusił z siebie i odstąpił od Stefanie o krok, odwracając od niej oczy.
– Nie bój się – powiedziała, a Patrick spostrzegł, jak zaczęły z niej emitować delikatne fale, które przekazywały ukojenie. Na pewno Peter też je poczuł. Profesor faktycznie zareagował, podniósł głowę i spojrzał na kobietę.
– Cherubiny z ognistymi mieczami – powiedział. – Aniołowie, którzy strzegą dostępu do Edenu i zakazanego Drzewa Poznania…
– Stara historia – powiedziała Stefanie. – Żadna magia. Tylko światło i skoncentrowana informacja. Wkrótce i wy będzie mogli to pojąć.
– Niech pan da spokój, Peter. Oni to ci źli, a my to ci dobrzy. Wszystko gra. I da się logicznie wyjaśnić.
– Logicznie?! – Peter spojrzał nań, unosząc brwi. – Za logiczne uznałbym zgoła coś innego! To jest, jest… surrealistyczne!
– Musimy iść dalej, Peter – stwierdził Patrick.
– Patrick ma rację – powiedziała Stefanie. – W drodze jest jeszcze jeden oddział.
– Czyżby chciała pani zabić również ich? Najpierw Kathleen… potem ci trzej… Co pani zamierza?
– Peter, niech pan posłucha. – Patrick podszedł do profesora. -To oni terroryzowali nas bronią! My jesteśmy tu ze Stefanie, która wtajemnicza nas w największy cud historii. Chce pan dostać się w ręce tamtych?
– To… – Peter zająknął się. – To po prostu… zbyt wielkie. Rozumiecie? To daleko więcej, niż jestem gotów pojąć w te kilka godzin. Potrzebuję czasu… Muszę stąd wyjść!
Stefanie znowu wysłała ostrożną falę współczucia. Przechyliła nieco głowę. Razem z nią popłynęło jeszcze coś. Patrick pomyślał, że to rodzaj czułego żalu.
– Dobrze – powiedziała. – Zaprowadzę was z powrotem do łodzi.
W jej słowach znowu dźwięczała determinacja. Patrick poczuł, że jej plan był szerszy. Zamierzała tu zostać, odnaleźć intruzów, a przede wszystkim ochronić archiwa. Wychodząc z pomieszczenia, popatrzyła na niego i kiwnęła głową. Wtedy Patrick zaczął rozumieć, że Peter nie miał pojęcia o jego szczególnym kontakcie ze Stefanie. Rozwijał się w nim nowy zmysł. Zaczęło się kilka lat temu, po pierwszym wspólnym przeżyciu w jaskini, teraz postępowało dalej. Był z nią coraz silniej związany. Mógł wyczuwać jej emocje, niemal słyszeć, o czym myślała.
Milcząco mijali kolejne korytarze. Stefanie dobrze znała drogę do wyjścia, więc po chwili znaleźli się w miejscach, które Patrick już rozpoznawał. Peter szedł krok za nimi, zatopiony we własnych myślach.
Dotarli na wielki dziedziniec przed wejściem do kompleksu. Wędrujące powoli po podłożu i budynkach promienie świetlne działały uspokajająco jak światło słonecznego popołudnia.
Stefanie zatrzymała się.
– Jest pan pewien, że chce pan wracać, Peter? – zapytała.
Peter spojrzał w górę, obejrzał budynki o nieznanej mu architekturze, zdobne arkady, powoli obrócił się wokół siebie i na pożegnanie zarejestrował ten obraz w pamięci. Jakież cuda istniały na krańcach tych dróg! Zobaczył kilka z nich, a ileż na zawsze pozostanie przed nim w ukryciu. Zaiste, oto była Atlantyda. Zaś on, u kresu swych dni, zaznał błogosławieństwa odnalezienia jej, zobaczenia i odczucia. Tyle tylko, że dopiero najbliższe lata pokażą, czy było to naprawdę błogosławieństwo. Czy teraz będzie mógł żyć po staremu, tak jakby nic się nie stało? Zmienił się cały obraz świata. Było tak, jakby dotychczas żył w krainie ułudy i dopiero teraz po raz pierwszy ujrzał rzeczywistość. Tak wiele spraw straciło sens, tyle teorii okazało się pomyłką, tyle ksiąg stało się niepotrzebnych. Tu znalazły się odpowiedzi na wszystkie pytania, i tu przyjdzie mu je zostawić. Jeśli stąd odejdzie, wróci do życia, które było tylko iluzją. A jednak…
Może faktycznie był już za stary na rewolucje w takiej skali. Stefanie powiedziała coś bardzo prawdziwego, gdy przypomniała im, że nie wszystka wiedza nadawała się dla każdego w każdym czasie.
Trzeba było być przygotowanym. Czym innym była wiara, że się miało tę gotowość, czym innym zaś konfrontacja z wiedzą, która jednym uderzeniem zrywała cieniutką powłokę z tego, co do tej pory wydawało się prawdą. Przeszłość traciła wszelkie znaczenie, zaś przyszłość ulegała kompletnemu wywróceniu. O nie, Peter nie potrafił tego znieść.
– Tak – powiedział. – Jestem pewien. Przykro mi. Przepraszam was oboje.
– Mnie też jest przykro, Peter. Ale to pańska decyzja. Niezwykle ważna. I w każdym przypadku słuszna.
Rzekłszy te słowa, otworzyła śluzę, która wiodła z powrotem do Alvina.