Dlaczego Ziemianie nie mają kosmicznego prawa, aby wylądować na innej planecie?

Ostatnio, a w zasadzie od dobrych paru lat ukazują się artykuły i oświadczenia n/t planowanych załogowych lotów na planetę Mars. Podobno pierwszy załogowy lot na planetę Mars ma się odbyć około roku 2030 http://pl.wikipedia.org/wiki/Za%C5%82ogowa_wyprawa_na_Marsa. Prawdopodobnie nie dojdzie jednak do tej wyprawy z bardzo prostego powodu. Ziemianie w sposób milczący zakładają, że Mars jest planetą pozbawioną życia rozumnego (wcześniej zakładali ,że jakiegokolwiek życia).Niestety brak na to dowodów. W literaturze ukazały się dotychczas dwa nurty powieści n/t Marsa. Jeden mówiący o planowanej agresji Marsjan na Planetę Ziemian „Wojna Światów” i Kroniki Marsjańskie i drugi o ukrywaniu się Marsjan za wszelką cenę przed Ziemianami „UFO z planety Akart” „Z milczącej planety. Wyobraźmy sobie następującą sytuację: Marsjanie od pewnego czasu zdają sobie sprawę z nieuchronnego przybycia agresywnej cywilizacji ziemskiej na ich planetę , wiedzą że populacja Ziemi rozrasta się w zastraszającym tempie. Marsjanie współistnieją pokojowo z innymi cywilizacjami. Od lat 50 tych 20 wieku obserwują loty bezzałogowe na ich planetę cywilizacji z planety Ziemia, która nie potrafi poradzić sobie z problemem wiecznie trwających wojen na ich planecie. Istnieje ogromne zagrożenie ,że wojny prowadzone na Ziemi przekształcą się w wojny toczone w przestrzeni kosmicznej-wyobraźnia Ziemian spowodowała, że powstały takie filmy jak „Gwiezdne wojny” .Wydaje się, że Ziemianie w genach mają zakodowaną nieustanna walkę i chęć niewolenia słabszych osobników czy niżej rozwiniętych od siebie cywilizacji. Świetnie ten problem opisał Carl Step Lewis w swojej noweli „Z milczącej planety”.

– Uciszcie się! – powiedział głos Ojarsy. – Ty, Gruby, nie powiedziałeś
mi nic o sobie, więc teraz ja ci to powiem. Osiągnąłeś w swoim świecie
wielką wiedzę o ciałach i dzięki temu potrafiłeś zbudować statek, który
może przebyć niebo, ale we wszystkich innych sprawach twój umysł jest
na poziomie zwierzęcia. Kiedy przybyłeś tu po raz pierwszy, posłałem po
ciebie, pragnąc cię powitać z szacunkiem. Ciemność w twojej głowie
sprawiła, że opanował cię strach. Ponieważ myślałeś, że chcę zrobić ci
krzywdę, zachowałeś się tak, jak drapieżne zwierzę wobec innego
drapieżnika i porwałeś tego Ransoma, chcąc go oddać w ręce, których sam
się bałeś. Dzisiaj, widząc go tutaj, oddałbyś mi go po raz drugi, byleby
tylko ratować swe życie, myśląc, że chcę go skrzywdzić. Tak odnosisz się
do swojej własnej rasy. Wiem też, jakie są twoje zamiary wobec mojego
ludu. Już kilka razy zabiłeś, a przybyłeś tu, by zabijać więcej, by zabić
wszystkich. Dla ciebie nie ma znaczenia, czy stworzenie jest hnau, czy nie.
Z początku myślałem, że bierzesz pod uwagę tylko to, czy stworzenie ma
ciało podobne do twojego, ale Ransom też ma takie ciało, a zabiłbyś go tak
łatwo, jak każde z moich hnau. Nie wiedziałem, że Skrzywiony tyle dokonał
w twoim świecie i wciąż tego nie rozumiem. Gdybyś należał do mnie,
pozbawiłbym cię ciała natychmiast. Nie myśl, że to bezpodstawne groźby.
Moją ręką Maleldil czyni o wiele większe rzeczy. Mogę cię unicestwić nawet
tam, na granicy powietrza otaczającego twój świat. Ale jeszcze nie
powziąłem decyzji. Teraz twoja kolej, mów. Chcę zobaczyć, czy w twojej
głowie jest coś więcej niż strach, śmierć i żądza.
Weston spojrzał na Ransoma.
– Widzę, że wybrałeś najdonioślejszy przełom w historii ludzkości, by
ją zdradzić – powiedział po angielsku.
Potem zwrócił się w kierunku głosu.
– Wiem, ty nas zabija – przeszedł na swój żałosny malakandryjski. – Ja
nie boi. Inni przychodzą i robią tu nasz świat…
Devine zerwał się na nogi.
– Nie, nie, Ojarso! – zawołał. – Ty nie słucha go. On bardzo głupi
człowiek, on ma sny. My mali ludzie, chcemy tylko dużo słońca-krwi. Ty
dajesz nam dużo słońca-krwi, my wracamy w niebo, ty nigdy nas nie
widzisz. Po wszystkim, rozumie?
– Cisza! – rozległ się głos Ojarsy.
W świetle – jeśli to można nazwać światłem – z którego wydobywał
się głos, zaszła nieuchwytna zmiana. Devine wyprężył się nagle i upadł na
ziemię. Kiedy znowu usiadł, był biały jak kreda i dygotał.
– Mów – rzekł Ojarsa do Westona.
– Ja nie… nie… – zaczął Weston i załamał się. – Nie potrafię
powiedzieć w ich przeklętym języku tego, co chcę – powiedział po
angielsku.
– Mów do Ransoma, a on przełoży to na naszą mowę – rzekł Ojarsa.
Weston natychmiast przyjął propozycję. Wierzył, że wybiła godzina
jego śmierci i za wszelką cenę chciał wypowiedzieć to, co miał do
powiedzenia. Odchrząknął, przybrał teatralną pozę i zaczął:
– Tobie mogę wydawać się pospolitym rabusiem, lecz w istocie
dźwigam na swych barkach los rasy ludzkiej. Wasze szczepowe życie, z
narzędziami z epoki kamienia, z chatami podobnymi do uli, z czółnami ze
skóry i prymitywną strukturą społeczną, nie ma nic wspólnego z naszą
cywilizacją: z naszą nauką, medycyną, prawem, z naszymi armiami, naszą
architekturą, handlem i systemem komunikacji, który szybko pochłania
przestrzeń i czas. Nasze prawo do wyrugowania was stąd jest prawem,
jakie to, co wyżej rozwinięte, ma nad tym, co prymitywne. Życie…
– Chwileczkę – przerwał mu Ransom po angielsku.
– Więcej nie będę w stanie odtworzyć za jednym razem.
– I zwracając się ku Ojarsie, zaczął przekładać to na malakandryjski
najlepiej, jak potrafił. Nie było to łatwe, a rezultat – niezbyt go
zadowalający – przedstawiał się mniej więcej tak:
– Wśród nas, Ojarso, jest pewien rodzaj hnau, który zabiera innym hnau
jedzenie i… i inne rzeczy, kiedy one tego nie widzą. On mówi, że nie jest
jednym z takich hnau. Mówi, że to, co robi teraz, sprawi, że bardzo różne
rzeczy wydarzą się z ludźmi, którzy się jeszcze nie narodzili. Mówi, że u
was hnau z jednej rodziny żyją razem, hrossa mają oszczepy, jakich my
używaliśmy bardzo dawno temu, wasze chaty są ciemne i okrągłe, a łodzie
małe i lekkie, jak dawniej nasze. I macie jednego władcę. Mówi, że u nas
jest zupełnie inaczej. Mówi, że my dużo wiemy. W naszym świecie zdarza
się tak, że ciało żywego stworzenia czuje ból i słabnie, i on mówi, że my
czasami wiemy, jak to zatrzymać. Mówi, że mamy dużo skrzywionych ludzi
i wtedy ich zabijamy lub zamykamy w specjalnych chatach, i że mamy
takich, którzy rozstrzygają kłótnie między hnau o chaty, żony i inne rzeczy.
Mówi, że znamy wiele różnych sposobów, za pomocą których hnau z
jednego kraju mogą zabijać hnau z drugiego kraju, a niektóre hnau są
specjalnie ćwiczone, by to robić. Mówi, że zbudowaliśmy wielkie i mocne
chaty z kamienia i zrobiliśmy wiele innych rzeczy, tak jak pfifltryggi. I
mówi, że wymieniamy między sobą różne rzeczy i potrafimy bardzo szybko
i bardzo daleko przenosić różne ciężary. I z powodu tego wszystkiego, on
mówi, że nie byłby to wcale skrzywiony czyn, gdyby nasz lud pozabijał was
wszystkich.
Gdy Ransom skończył tłumaczyć, Weston mówił dalej:
– Życie jest ponad wszelkim systemem moralnym. Jego roszczenia
mają rangę absolutną. W swym nieubłaganym marszu od ameby do
człowieka i od człowieka do cywilizacji ludzkiej życie nie postępowało
naprzód dzięki jakimś plemiennym tabu lub maksymom, jakie się zapisuje
w notesie.
– On mówi – przetłumaczył Ransom – że żywe stworzenia są silniejsze
niż pytanie, czy jakiś czyn jest skrzywiony czy dobry… nie, tak nie będzie
dobrze… on mówi, że lepiej być żywym i skrzywionym, niż dobrym i
martwym… nie… mówi… mówi… nie potrafię powiedzieć w waszym języku
tego, co on mówi, Ojarso. On chce powiedzieć, że jedyną dobrą rzeczą jest
to, by było dużo żywych stworzeń. Mówi, że przed ludźmi żyło wiele innych
zwierząt i zawsze te późniejsze były lepsze od wcześniejszych. Ale mówi
też, że te zwierzęta nie rodziły się dzięki temu, co starsi mówią młodym o
czynach skrzywionych i dobrych. I mówi, że te wszystkie stworzenia nie
odczuwały żadnej litości.
– Ono… – zaczął Weston, ale Ransom przerwał mu:
– Przepraszam – powiedział – ale zapomniałem, czym jest to “ono”.
– Mówię o życiu, rzecz jasna – warknął Weston. – Ono bezlitośnie
przełamywało wszelkie przeszkody na swej drodze i likwidowało wszystkie
swe błędy, a dziś, w swojej najwyższej formie, w cywilizowanej ludzkości i
we mnie jako jej przedstawicielu, pod naporem swej energii dokonuje
owego potężnego, międzyplanetarnego skoku naprzód, który wyrwie je raz
na zawsze z zasięgu śmierci.
– On mówi – przetłumaczył Ransom – że te zwierzęta nauczyły się
robić wiele trudnych rzeczy, a te, które się tego nie nauczyły, musiały
umrzeć, a te inne zwierzęta wcale ich nie żałowały. I mówi, że dziś
najlepszym zwierzęciem jest ten rodzaj człowieka, który buduje wielkie
chaty i przenosi wielkie ciężary, i robi te wszystkie inne rzeczy, o których
już mówiłem. A on jest jednym z tego rodzaju i mówi, że gdyby wszyscy
inni wiedzieli, co chce zrobić, byliby bardzo zadowoleni. Mówi, że gdyby
miał zabić was wszystkich i przyprowadzić tu hmana z Tulkandry, by tu
zamieszkali, wtedy mogliby żyć po tym, jak w naszym świecie stałoby się
coś ze słońcem, z wodą, z jedzeniem. A później, gdyby coś takiego stało
się z Malakandrą, mogliby pójść i zabić wszystkie hnau w innym świecie. A
potem w innym, i w ten sposób nigdy by nie wymarli.
– To w zgodzie z prawem życia – mówił Weston – prawem lub, jeśli
chcecie, samą mocą życia, gotów jestem bez wahania wbić flagę ludzkości
w glebę Malakandry, tak aby owa ludzkość mogła iść zawsze naprzód, krok
za krokiem, niszcząc, jeśli to okaże się konieczne, wszystkie niższe formy
życia, opanowując planetę za planetą, system po systemie, aż nasi
potomkowie – bez względu na ich przyszły kształt i mentalność – uczynią
swym domem cały wszechświat, wszędzie tam, gdzie się do tego nadaje.
– On mówi – przełożył Ransom – że z tego powodu dla niego nie
byłoby to skrzywionym czynem… albo mówi, że byłoby to dla niego
czynem możliwym… zabić was wszystkich i przenieść tu hmana na wasze
miejsce. I znowu powtarza, że być może będą mogli przenosić się wciąż z
jednego świata do drugiego i wszędzie zabijać wszystkich. Myślę, że on
mówi teraz o światach biegnących wokół innych słońc. Chce, żeby
stworzenia, które się z nas narodzą, były w tak wielu miejscach, jak to jest
możliwe. Mówi, że nie wie, jakim rodzajem stworzeń wtedy będą, ale nie
dba o to.
– Mogę przegrać – powiedział Weston. – Ale dopóki żyję, nie zgodzę
się, trzymając klucz w swoich rękach, na zamknięcie wrót do przyszłości
mojej rasy. To, co leży w przyszłości, poza zasięgiem naszej obecnej
wiedzy, przerasta wyobraźnię. Wystarczy mi, że jest jakieś “poza”.
– Mówi – przełożył Ransom – że nie przestanie próbować zrobić to
wszystko, dopóki go nie zabijesz, Ojarso. I mówi, że chociaż nie wie, co się
stanie ze stworzeniami, które zrodzą się z nas, chce bardzo, by to się stało.
Weston, który skończył swoje przemówienie, instynktownie rozejrzał
się za fotelem. Na Ziemi zwykle siadał w fotelu, gdy rozpoczynały się
oklaski.

Marsjanie będąc rasą pokojową i wiedząc o ziemskich planach podboju Marsa, będą się starać ukryć swoją obecność tak długo, jak tylko będzie to możliwe. Wiedzą też o tym, że Ziemia jest przeludniona na tyle, że będzie starała się zdobyć za wszelką cenę nowe tereny dla swego gatunku, kosztem nawet zabójstwa rdzennych mieszkańców innych planet. Tu mamy odpowiedź na postawione w tytule pytanie dlaczego żadna Rada Międzygalaktyczna( jeśli takowa istnieje) nie pozwoli na eksplorację Kosmosu przez barbarzyńską cywilizację Ziemi. Niech Ziemianie najpierw sami, na swojej rodzimej planecie uporają się ze swoimi problemami dotyczącymi pokojowego współistnienia między poszczególnymi narodami, niech zostanie unicestwiona raz na zawsze wszelka broń ( psychotroniczna, konwencjonalna, jądrowa, laserowa, chemiczna, biologiczna). Niech zmieni się ludzki genotyp ewolucyjnie kierunku pokojowego współistnienia- wierzę, że jest to jeszcze możliwe.